گاهی قلم هم سرکش می شود...

دیگر از عقلم فرمان نمی برد و فرمانبردار احساسم می شود ...

و می نویسد هر آنچه را که عقل حکم می کند ننویسم...!

می نویسد هر آن احساس پنهانی را که عقل نمی گذارد آشکار شود...

احساسی را که باید پنهان کرد چون بر اساس منطق ثمری ندارد و جز نابودی

پیکر خسته و قلب شکسته ام سودی نخواهد داشت!!!

اما می نویسم احساسی را که از قلبم سرچشمه میگیرد و می جوشد و جاری می شود

روی هرکاغذی  که جلوی دستم باشد...و آن عشق است:همان احساسی که گاهی موجب

نابودی می شود و عقل انسان را از دچار شدن به آن باز می دارد ولی همیشه قلم سرکشی می کند!!!...

آری آغاز دوست داشتن است....گرچه پایان ره نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم ..... که همین دوست داشتن زیباست