^{زن سردش شد. چشم باز کرد. هنوز صبح نشده بود. شوهرش کنارش نخوابیده بود. از رخت‌خواب بیرون رفت.}

 

   ^{باد پرده‌ها را آهسته و بی‌صدا تکان می‌داد. پرده را کنار زد. خواست در بالکن را ببندد. بوی سیگار را حس کرد. به بالکن رفت. شوهرش را دید. در بالکن روی زمین نشسته بود و سیگاری به لب داشت. سوز سرما زن را در خود فرو برد و او مچاله‌تر شد. شوهر اما به حال خود نبود. در این بیست سالی که با او زندگی می‌کرد، مردش را چنین آشفته و غمگین ندیده بود. کنارش نشست.}

 

^{- چیزی شده؟}

 

^{جوابی نشنید.}

 

^{-با توام. سرد است بیا بریم تو. چرا پکری؟}

 

 ^{باز پرسید. این بار مرد به او نگاهی کرد و بعد از مکثی گفت.}

 

^{- می‌دانی فردا چه روزی است؟}

 

^{-نه. یک روز مثل بقیه‌ی روزها.}

 

^{-بیست سال پیش یادت هست.}

 

^{مرد گفت.}

 

^{زن ادامه داد.}

 

^{- تازه با هم آشنا شده بودیم.}

 

^{-مرد گفت: بله.}

 

^{سیگارش را روی زمین خاموش کرد و ادامه داد.}

 

^{-اما بیست سال پیش، پدرت به ماجرای من و تو پی برد. مرا خواست.}

 

^{- آره، یادم هست، دو ساعتی با هم حرف زدید و تو تصمیم گرفتی با من ازدواج کنی.}

 

^{- می‌دانی چه گفت؟}

 

^{-نه. آنقدر از پیشنهاد ازدواجت شوکه شدم که به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کردم.}

 

 ^{مرد سیگار دیگری روشن کرد و گفت.}

 

^{-به من گفت یا دخترم را بگیر یا کاری می‌کنم که بیست سال آب‌خنک بخوری؟}

 

^{- و تو هم ترسیدی و با من ازدواج کردی؟}

 

^{زن با خنده گفت.}

 

^{-اما پدرت قاضی شهر بود. حتما این کار را می‌کرد.}

 

 ^{زن بلند شد.}

 

 ^{گفت من سردم است می‌روم تو.}

 

^{به مرد نگاهی کرد و پرسید:}

 

^{-حالا پشیمانی؟}

 

 ^{مرد گفت. نه.}

 

 ^{زن ادامه نداد و داخل اتاق شد.}

 

 ^{مرد زیرلب ادامه داد. فردا بیست سال تمام می‌شد و من آزاد می‌شدم. آزادِ آزاد}