اين همان منم که هر کجا که بودم،

نمي گذاشتم لبخند از روي لب هاي کسي پر بکشد و غم توي دلش خانه کند؛

که خود حالا،

فقط گاهي به تقدير خويش،پوزخندي ميزنم...!؟!؟