انتظار...انتظار ...و باز هم انتظار...

تمام روز هایم شده پر از انتظار...

ولی حیف که بی حاصل اند همه ی لحظه شماری هایم

و

اشتباه محض اند همه ی حس هایی که ناگهان به سراغم می آید و می گویند که امروز خواهی آمد!!!!

نمی دانم کجایی .چه می کنی و چه احساسی داری ...

فقط می دانم در خلوت تنهایی هایم هستم  .  اشک میریزم و احساس گناه می کنم!

خودت هم خوب می دانی چرا؟!؟!

چون شاید یکی از دلایل رفتنت وجود من بود...اگر عاشقم نبودی راه نجاتی بود تا نروی ...

هر چند که هر چی بهت اصرار کردم .بی فایده بود و گفتی:تا آخرین لحظه ی زندگیم عاشقتم ...و رفتی!!!!!....

چه سنگین است بار گناهی که روی دوشم احساس می کنم و چه شیرین است احساس توی قلبم...

منتظرت می مانم تا ابد...چون قول دادی که به خاطر من هم که شده بر گردی ...

و من به عشقت ایمان دارم و می دانم که خواهی آمد...